1x22 - Devil's Trap

Administrator

Ścigani przez demona, Sam i Dean udają się do domu zaprzyjaźnionego łowcy, Bobby'ego Singera. Tam przygotowują diabelską pułapkę i gdy pojawia się Meg, unieruchamiają ją w ochronnym kręgu. Podczas przesłuchania Meg zdradza nazwę miejsca, w którym przetrzymywany jest John. Opętana przez nią dziewczyna umiera wkrótce po odczytaniu egzorcyzmu.
Sam i Dean jadą do wskazanego hotelu, mimo że czekają tam na nich demony. Uruchamiają alarm przeciwpożarowy i w przebraniu strażaków dostają się do środka, ratując ojca. W czasie ucieczki Dean za pomocą Colta zabija opętanego, który zaatakował Sama. W rewolwerze zostają już tylko dwa naboje.
Winchesterowie ukrywają się w opuszczonej chacie. Dopiero w trakcie rozmowy Dean orientuje się, że jego ojciec jet opętany. Żółtooki obezwładnia braci i torturuje Deana, gdy John na chwilę odzyskuje kontrolę. Sam, nie potrafiąc zdobyć się na zabicie taty, strzela mu w nogę. Demon opuszcza ciało Johna.
Sam wiezie ojca i brata do szpitala. Nagle w Impalę uderza ciężarówka kierowana przez demona.

Administrator

Nie pamiętam już ile razy oglądałam Devil's Trap! Genialny odcinek! Wywołuje takie emocje! Ogólnie finały sezonów są niesamowite. Twórcy wiedzą jak zakończyć serię w bardzo dobrym stylu.
Poznajemy jedną z najlepszych postaci w Supernatural - Bobby'ego. Uczy ich obrony i zastawiania pułapek na demony. Odkąd przychodzi Meg robi się coraz lepiej. Deanowe "Gotcha" jest jednym z moich ulubionych momentów xD Potem egzorcyzm na Meg. Jensen był niesamowity! Jego gra aktorska, szczególnie w tym odcinku, powala! Smile

Dean: Where's our father, Meg?
Meg: You didn't ask very nice.
Dean: Where's our father, bitch?

Tak jak i później w chacie z opętanym przez Azazela Johnem. Targa nim wiele emocji, które potrafił pokazać. Gdzieś o tym mówiłam, w takich odcinkach obserwuje uważnie mimikę, każdy mięsień twarzy ^^ Dean nie był na sto procent pewny, czy John jest opętany, nie potrafił go zabić. Wszystko co Azazel mu mówił: "Ciągle walczysz o tą rodzinę, a prawda jest taka, że oni cię nie potrzebują. Nie tak jak ty ich. Sam jest ulubieńcem Johna. Nawet gdy walczą. Okazuje mu więcej troski niż kiedykolwiek tobie". To mnie ruszyło! Po tych słowach zawsze mi się robi strasznie przykro. W dodatku te tortury... Na końcówce serce wali mi jak oszalałe.
Tak się rozpisałam, że wole nie pisać dalej... O tym odcinku mogę mówić w nieskończoność. Ale chwila! Jeszcze jeden powalający tekst Deana w tym odcinku! O tym piesku co sika ze strachu. "Well, I got a Yorkie upstairs, and he pees when he's nervous". To mnie rozwaliło xD

czy ja konkretnie muszę mówić jak wyglądała i jak się wypowiadałam na temat tego odcinka ? *dziki brecht* No dobrze .. Od połowy odcinka miałam otwarte usta i jeszcze dziesięć minut po zakończeniu miałam łotwarte usta. Te wszystkie emocje, nagłe zrywy akcji, egzorcyzm Meg ... po prostu zadziwiające. Klasa! I ten tekst:
Dean: Where's our father, Meg?
Meg: You didn't ask very nice.
Dean: Where's our father, bitch?
Faktycznie powala, tak jak gra Jensena. Kiedy oglądałam ten odcinek za drugim razem z tego całego przejęcie straciłam dojście tlenu. *dziki brecht po raz kolejny* wiem, dziwne, ale jednak tak było. Aktorzy wzbudzili niesamowite emocje, mogłabym się tylko dobrze wypowiadać o tym odcinku.